Kime diyorum bunu ? Başta kendime, dışarıdaki ben bana “bir dakika… neden bunu yapmadın?” diye soruyor ve suçlu olmamak için çok az ihtimalin kaldığını anlıyorum.
Mesela yolda yürüyorsunuz, başınızın belaya girmesini hiç istemezsiniz, milletin etlisine sütlüsüne karışmazsınız bir de baktınız iki kişi kavga ediyor ve birinin elinde silah var. Yani her an birileri hayatını kaybedebilir. İki türlü davranabilirsiniz; Birincisi hiç bir şey olmamış gibi olay yerinden sıvışıp gitmek. İkincisi de olayı kolluk kuvvetlerine haber vermek.
İki davranışta da başınız belaya girmiştir. Suçlusunuzdur. İlkinde olayı kolluk kuvvetlerine haber vermemekle, ikincisinde de aslında kişiler birbirinden şikayetçi olmadıkları halde olayı kolluk kuvvetlerine yansıtmakla suçlanacaksınız. Yani, yaptıklarınız kadar yapmadıklarınızdan da sorumlusunuz.
Buna verilecek binlerce örnek var. Anlaşılabilmesi için senaryolaştırılmış bir durumdan bahsettim. Hayat sürüp giderken yaşanan gelişmelerin çevreniz tarafından nasıl yorumlandığına dikkat etmiyorsanız yüzde yüz haklı olduğunuz bir konuda bile suçlu konumuna düşebilirsiniz. Yani diyorum ki; yaşarken öyle dikkatli olmak gerekiyor ki, hem kendinizi hem de çevre dinamiklerini yönetmeniz gerekir.
Bir konuda karar vermeden önce o konu hakkında faaliyete geçilirse mi daha büyük zarar görürsünüz yoksa boş verirseniz mi iyi analiz etmeniz gerekir. Boş verdiğiniz konu gelecekte karşınıza kocaman bir sorun olarak çıkabilir, aynı durum üzerinde yoğunlaştığınız bir konu ile ilgili de olabilir, boş verip yolunuza devam etmediğiniz için de başınız ağrıyabilir. Öyleyse en mantıklı olan size en az zararı verecek yöntemi tercih etmek olacaktır. Nihayetinde iki seçenek için de olumsuzluk yakanızdan eksik olmayacaktır.
İşte bunun için bir çok kişisel gelişim uzmanı hayatı savaş alanı, insanı da savaşçı olarak nitelendirmektedir. Verilen savaşın mühimmatı davranışlarınız, diliniz ve söylevleriniz sonu da çoğu zaman ölümdür. Çünkü hayat devam ettikçe kahramanlar değişecek ama savaş hep devam edecektir.